Μια υπογραφή= Μια αγάπη

Ας πάμε ένα βήμα παραπέρα. Οι 35χρονες Τ. και Κ, μας μιλούν για την ζωή τους μετά από το σύμφωνο συμβίωσης. 

«Εγώ και η Τ, πριν από ενάμισι χρόνο περίπου αποφασίσαμε να επισημοποιήσουμε την σχέση μας, κάνοντας το σύμφωνο συμβίωσης. Δεν μπορώ να πω ότι το σύμφωνο συμβίωσης καλύπτει όλες τις ανάγκες ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού, αλλά θα μιλήσω αποκλειστικά για εμένα και τη σχέση μου. Δεν αναγνωριζόμαστε σχεδόν πουθενά ως νόμιμο ζευγάρι, δεν δικαιούμαστε ας πούμε σύνταξη χηρείας του συντρόφου μας. Όμως μπορώ να είμαι στο πλάι της ως η γυναίκα της σε περίπτωση ασθενείας ή να πάρω κάποια απόφαση που αφορά εκείνη αν δεν είναι σε θέση να την πάρει η ίδια. Μόνο αυτό νομίζω είναι το πιο σημαντικό κομμάτι που μας εξασφαλίζει το σύμφωνο αυτό. Επαγγελματικά δεν είχα αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα μέχρι τώρα στη δουλειά μου και ούτε αναγκαστικά να αποκρύψω την προσωπική μου ζωή από το επαγγελματικό μου περιβάλλον. Όμως υπάρχουν τομείς στου οποίους υστερεί κατά τη γνώμη μου αυτή η διαδικασία. Εγώ και η Τ. αφότου υπογράψαμε το σύμφωνο αποφασίσαμε να κάνουμε ένα παιδί. Απευθυνθήκαμε σε μια τράπεζα σπέρματος και προχωρήσαμε σε εξωσωματική. Σε αυτή την περίπτωση, το παιδί παίρνει το επίθετο μου ως η μητέρα του, αλλά η Τ. δεν φαίνεται πουθενά. Δεν αναγνωρίζεται ως δεύτερη μητέρα του παιδιού. Μετά από την γέννηση του μωρού, θα πρέπει να υπογράψω μια κοινή δήλωση με την Τ. η οποία θα δηλώνει την Τ. ως κηδεμόνα του μωρού μας.  Σε αντίθεση με περιπτώσεις γάμων ετερόφυλων ζευγαριών στο εξωτερικό όπου το παιδί αναγνωρίζεται ως τέκνο του ζευγαριού, έχει δυο μαμάδες και τα επίθετα τους. Και τώρα θα με ρωτήσετε γιατί δεν έχουμε ταξιδέψει στο εξωτερικό για να παντρευτούμε κανονικά και να αποκτήσουμε το παιδί μας σαν δυο κανονικοί γονείς. Ο μόνος λόγος που δεν επέλεξα εγώ και η Τ. αυτή τη διαδρομή είναι επειδή δεν καλύπτεται νομικά. Ο γάμος στο εξωτερικό δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα και το μωρό δεν θα μπορούσε να έρθει μαζί μας πίσω. Δεν είναι κάτι που με ενοχλεί ιδιαίτερα αυτό γιατί για μένα και την Τ. είμαστε οι γονείς του μωρού που θα γεννήσω κι αυτό δεν θα το αλλάξουν οι νόμοι. Παράλληλα όμως, όσον αφορά τη διαδικασία της εγκυμοσύνης παρακολουθώ κι εγώ και η Τ. ένα ψυχολόγο ο οποίος μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε την όλη διαδικασία απόκτησης παιδιού ως ομοφυλόφιλο ζευγάρι.» 


Όλα τα πιο πάνω που ανέφερε η 35χρονη Κ. ισχύουν, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Στην περίπτωση απόκτησης παιδιού από ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι το σύμφωνο συμβίωσης δεν λέει και πολλά. Εκτός του ότι η Τ. στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν αναγνωρίζεται κι αυτή ως μητέρα του παιδιού αλλά μόνο αυτή που το κυοφορεί υπάρχουν κι άλλα σημεία στα οποία υστερεί το σύμφωνο. Από τη γέννηση του παιδιού και μετά τα πράγματα δεν απλοποιούνται φυσικά. Σε περίπτωση που η Τ. θα θελήσει να φύγει από τη χώρα για οποιοδήποτε λόγο είτε αυτό είναι ένα απλό ταξίδι είτε κάτι άλλο θα πρέπει να υπογράψει δήλωση από κοινού με την Κ. στην οποία θα αναφέρει ότι η μητέρα ( η Κ.) του παιδιού γνωρίζει γι αυτό και είναι σύμφωνη, ασχέτος αν η Τ. θεωρείται και αναγνωρίζεται ως κηδεμόνας. Κι εδώ είναι η τραγική ειρωνεία αφού η ίδια ακριβώς διαδικασία γίνεται σε χωρισμένα ετερόφυλα ζευγάρια.
Από την άλλη όμως πλευρά, σε περίπτωση που το ζευγάρι αποφασίσει να «σπάσει» το σύμφωνο και να χωρίσει οι δυο κοπέλες έχουν εξίσου τα ίδια δικαιώματα όσον αφορά τη κηδεμονία του παιδιού. Δηλαδή το ζευγάρι απευθύνεται σε δικηγόρο και η κηδεμονία του παιδιού διεκδικείται μέσω δικαστηρίου.


«Δεν έχω μετανιώσει για το σύμφωνο συμβίωσης, αντιθέτως είμαι πολύ χαρούμενη που το υπέγραψα με την Τ. Όμως παρ’ όλες τις θετικές εξελίξεις, το σύμφωνο δεν παύει να αποτελεί μια ψυχοφθόρα διαδικασία. Όλες αυτές οι γραφειοκρατικές διαδικασίες και όλα τα έντυπα που πρέπει να υπογράψουμε με την Τ. όσο αφορά την συμβίωση μας, αποτελούν ταλαιπωρία πράγμα που σε κάνει να σκεφτείς καλά πριν μπεις στη διαδικασία αυτή και πολλοί από εμάς φοβούνται να την υλοποιήσουν.
Είναι και ο τρόπος αντιμετώπισης της κοινωνίας απέναντι στα «παντρεμένα» ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Δύσκολο να είσαι διαφορετικός στις μέρες μας. Από τη μια επιβάλλεται να διαφέρεις απ’ τους άλλους κι από την άλλη βρίσκεσαι περιθωριοποιημένος στο ίδιο σου το σπίτι στην ίδια σου την πόλη. Και γιατί να μην μας αποδεχτεί κάποιος που ζει διαφορετική ζωή από εμάς. Και τώρα δε μιλάω για μένα αποκλειστικά αλλά για τους άλλους που δεν στάθηκαν τυχεροί να γίνουν αποδεκτοί από το περιβάλλον τους και την κοινωνία.»

Όλα αυτά κρύβονται πίσω από δυο λέξεις· σύμφωΝΩ συμβίωσης.

Χαραλαμπία Πατσιά

We are expecting!

Μια οικογένεια, δύο μητέρες: προβληματισμοί & ανησυχίες

Εφόσον η Κ. μας μίλησε για την προσωπική τους ζωή, η Τ. αποφάσισε να μας δώσει να καταλάβουμε πως τα προβλήματα ενός ετερόφυλου ζευγαριού δεν αφορούν μόνο το σύμφωνο συμβίωσης.

«Όλα καλά μέχρι τώρα όσο αφορά την αποδοχή μας από το οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό μας περιβάλλον ως ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Σταμάτησα όμως  να το σκεύτομαι αυτό, όταν κατάλαβα τι έχει να γίνει αφού το παιδί μας έρθει στον κόσμο. Συνειδητοποίησα τώρα ως μελλοντική μητέρα πως τα προβλήματα εμένα και της συζύγου μου όσο αφορά την αντιμετώπιση μας από την κοινωνία είναι το λιγότερο που με απασχολεί. Θυμάμαι πως μια μέρα, λίγες εβδομάδες αφού η σύζυγος μου είχε κάνει την εξωσωματική, έπινα τον πρωινό μου καφέ και σαν νέα χαζομαμά το μυαλό μου αρμένιζε σε διάφορα θέματα που αφορούσαν το μικρό μας. Αν θα ήταν κοριτσάκι ή αγοράκι, τι όνομα θα του δίναμε και τα συναφή. Εκείνη τη στιγμή με κτύπησε κατακέφαλα… Το δικό μας παιδί δεν θα άνηκε στα στερεότυπα δεδομένα της κοινωνίας. Το δικό μας παιδί δεν θα είχε ένα πατέρα και μια μητέρα αλλά δυο μητέρες που φυσικά και θα το λατρεύουν εξίσου! Αρχικά δεν τρομοκρατήθηκα στην σκέψη, αλλά όταν το επεξεργάστηκα κατάλαβα πως δεν θα είναι εύκολο, κυριότερα για το παιδί αλλά και για εμάς. Όταν ήρθε σπίτι η Κ, με είδε αρκετά προβληματισμένη και ρώτησε αν είχε συμβεί κάτι. Της είπα πως με προβλημάτιζε το συγκεκριμένο θέμα και εξέφρασε πως και η ίδια είχε μερικές ανησυχίες για παρόμοιας φύσεως θέματα. Εκεί ήταν που αποφασίσαμε από κοινού πως  έπρεπε να επισκεφτούμε ένα ειδικό για να μιλήσουμε για τις ανησυχίες μας και να συμβουλευτούμε για διάφορα θέματα, για παράδειγμα το πώς θα αντιμετωπίσουμε το παιδί μας εξ αρχής για να μη αποκτήσει ανασφάλειες για το γεγονός ότι η δική μας οικογένεια είναι διαφορετική από αυτές που θα έρθει σε επαφή λόγω του περιβάλλοντος του (π.χ. σχολείο).»

 Οι ανησυχίες της Τ. και της συζύγου της απασχολούν κυρίως κοινωνικά θέματα που σχετίζονται με την αποδοχή της οικογένειας τους και την αποδοχή του παιδιού τους ως μέλος μιας οικογένειας με δυο μητέρες. Με το δίκιο τους έχουν αυτούς τους προβληματισμούς, όμως δεν νομίζετε πως πολύ απλά δεν θα έπρεπε πλέον να υπάρχουν τέτοια κολλήματα γύρω από αυτό το θέμα;  Υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι που δεν δέχονται την ομοφυλοφιλία ως κάτι φυσικό. Αρνούνται το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι γεννιούνται με αυτό το σεξουαλικό προσανατολισμό και είναι πιπισμένοι πως το επιλέγουν μετέπειτα για να νιώθουν διαφορετικοί από την πλειοψηφία και πιο ξεχωριστοί. Άλλοι στηρίζουν ότι το αποφασίζουν αργότερα στην ζωή τους διότι έχουν απλά βαρεθεί και θέλουν να δοκιμάσουν κάτι άλλο. Το πιο κουφό όμως που νομίζω πως όλοι έχουμε ακούσει είναι πως πολλοί ‘αποφασίζουν να γίνουν γκέι διότι είναι στη μόδα τώρα’… Υποστηρίζουν δηλαδή πως είναι κάτι αφύσικο, μια εγκεφαλική ανωμαλία … σκεφτείτε δηλαδή πόσο κατακριτέο είναι από αυτούς τους ανθρώπους οι ομοφυλόφιλοι να μεγαλώνουν και παιδιά!

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όμως είναι πως το να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί και να είναι ευτυχισμένο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, είτε οι γονείς του είναι ετερόφυλοι είτε είναι ομοφυλόφιλοι. Η μόνη διαφορά που υπάρχει όταν ένα παιδί μεγαλώνει από γονείς του ίδιου φύλου είναι κάποιες μικρές ιδιαιτερότητες.

«Μια μέρα ξάπλωσα το βράδυ και βυθίστηκα για ακόμη μια φορά στις σκέψεις μου. Έκανα εικόνες στο μυαλό μου και σενάρια για το τι θα γινόταν όταν μια καλή μέρα το παιδί μου έφτανε στην ηλικία των 7-8 χρονών, πρώτη-Δευτέρα δημοτικού. Φαντάστηκα πως ήταν η ημέρα του πατέρα, και το παιδί μου κλασσικά όπως κάθε άλλη μέρα θα πήγαινε σχολείο. Εκείνη τη μέρα όλα τα παιδάκια θα έφτιαχναν μια κάρτα με ευχές και ζωγραφιές και θα την έπαιρναν μαζί τους σπίτι για να την δώσουν στον πατέρα τους αφότου γυρνούσε από τη δουλειά. Τι θα γινόταν όταν όλα τα παιδιά με σειρά έλεγαν το όνομα του μπαμπά τους και τρείς λόγους που είναι ‘ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου’; Καθώς η σειρά του έφτανε και ακόμη κανένας άλλος δεν είχε πει πως δεν έχει κανένα μπαμπά απορούσε.. τότε ήρθε η σειρά του και έπρεπε να πει μπροστά σε όλη τη τάξη πως ‘εγώ δεν έχω μπαμπά, μονάχα δύο μαμάδες!’.  Οι συμμαθητές του θα σάστιζαν και θα άρχιζαν ερωτήσεις γεμάτοι περιέργεια. ‘Πως γίνεται αυτό;’, ‘Ποια μαμά σε γέννησε ή μήπως μπορούν να σε γεννήσουν και οι δύο;’, ‘Μα αν έρθει κάποιος κακός στο σπίτι, εσύ που δεν έχεις μπαμπά ποιος θα τον διώξει;!’.  Αθώες παιδικές ερωτήσεις.. καταλαβαίνετε.  Μετά από λίγες ώρες όμως, οι συμμαθητές του θα βρίσκονταν με τους γονείς τους. Ενθουσιασμένα και απορριμμένα τα μικρά θα έτρεχαν στους γονείς τους για να τους πουν τι καινούριο άκουσαν σήμερα στο σχολείο. Σ’ αυτή την περίπτωση θα μιλούσαν στους γονείς τους για το γεγονός πως ένας συμμαθητής τους, έχει δυο μητέρες και δεν έχει πατέρα. Τότε η αντίδραση το γονιού τους είναι που θα καθόριζε το πώς θα αντιμετώπιζαν το δικό μου παιδί στο σχολείο οι συμμαθητές του. Εάν ο γονιός ήταν ενάντια των ομοφυλόφιλων ίσως και να μην ξανά μιλούσαν στο παιδί μου ή ακόμη χειρότερα ίσως του έκαναν μπούλινγκ  λόγω του ότι θα είχαν επηρεαστεί από τα όσα ενημερώθηκαν από τους γονείς τους.»

Η πλειοψηφία δεν είναι σωστά ενημερωμένη σχετικά με το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Αυτό φέρνει ως αποτέλεσμα την λανθασμένη συμπεριφορά απέναντι σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες και την εξίσου λανθασμένη επιρροή, σε αυτή την περίπτωση, από τους γονείς στα παιδιά τους. Πολλοί από τους γονείς αρνούνται να μορφωθούν γιατί είτε είναι κλειστόμυαλοι και δεν αποδέχονται την διαφορετικότητα αυτών των ατόμων, είτε γιατί ισχυρίζονται πως έμαθαν όσα είχαν να μάθουν όμως πάραυτα  παραμένουν αδιάλλακτοι στις απόψεις τους. Κάτι αρκετά διαδεδομένο είναι το ότι έχουν την αντίληψη πως όταν ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι υιοθετήσει ή κάνει παιδί όπως οι Κ. και Τ., το παιδί αυτό θα ζει με μια οικογένεια η οποία θα του παρέχει λάθος πρότυπα όσο απασχολεί την στερεότυπη παραδοσιακή οικογένεια. Πολλοί από αυτούς θα προτιμούσαν να μην υιοθετούνταν ορφανά παιδιά από ομοφυλόφιλες οικογένειες κι ας έμεναν σε ορφανοτροφεία.

Αποτελεί θέμα προς συζήτηση από όσους δεν αποδέχονται τους ομοφυλόφιλους, ο ισχυρισμός πως όταν ένα παιδί μεγαλώσει με γονείς του ίδιου φύλου θα αποκτήσει στο μέλλον κι αυτό τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό λόγω των γονιών του.  Στην πραγματικότητα όμως είναι αποδειγμένο μέσα από έρευνες πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονιών ενός παιδιού δεν επηρεάζει αυτόν του παιδιού του.

Εάν όλοι αυτοί οι αμόρφωτοι  και ξεροκέφαλοι άνθρωποι άφηναν για λίγο πίσω τα όσα είχαν δεδομένα και καταχωρημένα στον εγκέφαλο τους για την ομοφυλοφιλία και την υιοθεσία ή απόκτηση παιδιών από αυτά τα άτομα τότε είναι που η κοινωνία μας θα όδευε προς μια ανηφορική πορεία. Προσθέτοντας πάνω σε αυτό η κατανόηση του εκ γενετής σεξουαλικού προσανατολισμού τους, είναι ο κυριότερος παράγοντας που θα έκανε τις ζωές όλων όσων ανήκουν σε αυτές ή σε παρόμοιες ομάδες λιγότερο δύσβατες.


Στέλλα Γρηγορίου

Η θρησκεία, η εκκλησία & η επιθυμία ενός άνρωπου για αποδοχή. 

Εγώ θα προτιμούσα να μπορώ να παντρευτώ, στο μέλλον βέβαια, με θρησκευτικό γάμο. Δεν είμαι σίγουρη όμως αν το θέλω τόσο γιατί είμαι βαθιά θρησκευόμενο άτομο ή αν το έχω καημό για τον λόγο ότι ο παραδοσιακός χριστιανικός γάμος έχει γίνει έθιμο και μέρος της κουλτούρας μας. Με την υπογραφή του σύμφωνου συμβίωσης ένα ζευγάρι έχει ίσα δικαιώματα όσο αφορά τα κληρονομικά, όσο και τα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα που θα είχε ένα ζευγάρι αν παντρευόταν με θρησκευτικό η πολιτικό γάμο. Αυτό που διαφέρει είναι ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν έχουν το δικαίωμα να γίνουν ανάδοχοι γονείς παρόλο που υπογράφουν το σύμφωνο. Για τους πλείστους είναι αδιανόητο ένα ομόφυλο ζευγάρι να μεγαλώσει ένα υγιές παιδί και να κάνει μια κανονική οικογένειά όπως όλα τα άλλα ζευγάρια. Για να είμαι ειλικρινής, πρέπει να εκφράσω πως ναι, νομίζω πως το σύμφωνο συμβίωσης δε με καλύπτει πλήρως. Όχι, μόνο για τον λόγο ότι είναι ένα μάτσο χαρτιά, που ναι μεν μου δίνουν σχεδόν όσα δικαιώματα έχει ένα ετερόφυλο ζευγάρι όταν παντρεύεται, αλλά και για το γεγονός ότι υπογράφοντας απλά το σύμφωνο δε θα ένιωθα την αποδοχή που αναζητώ να νιώσω. Δε λέω πως δεν είναι μια καλή αρχή προς την αποδοχή μας στην κοινωνία, αλλά δεν είναι κάτι που με καλύπτει σαν άνθρωπο. Δεν είναι κάτι που με επαναπαύει. Στην ουσία αυτό που  θέλω  είναι η εκκλησία να με αποδεχτεί άνευ όρων. Αν το καλοσκευτεί κανείς, στην πραγματικότητα αυτοί είναι που μας αρνούνται και όχι ο θεός. Είναι λυπηρό ότι σε αυτή την περίπτωση πήραν τα ηνία άνθρωποι που είναι ξεκάθαρα εναντίων μας. Οι κληρικοί της ορθόδοξης εκκλησίας της Κύπρου, με την αντιμετώπιση μας ως εκτρώματα της φύσεως, είναι που μας ώθησαν στην αποξένωση από την εκκλησία. Γι'αυτό και πολλοί από εμάς καταλήγουμε εν τέλη να απορρίπτουμε τη θρησκεία, όπως η εκκλησία απορρίπτει εμάς. Αν και λίγο σκούρα τα πράγματα, εγώ έχω ακόμη ελπίδες. Στα αλήθεια πιστεύω ότι ο θεός, ο οποιοσδήποτε θεός, έχει αγάπη και αποδοχή για όλους μας, ανεξαιρέτως σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλής, θρησκείας κ.α. 

Χριστιανισμός και ομοφυλόφιλοι: Ελευθερία ή κατακριτέο αδίκημα;

'Ηρθαμε σε επικοινωνία με την 21χρονη Κύπρια Μ. Η Μ. αποφάσισε ότι θα ήθελε να μοιραστεί την ιστορίας της ως ομοφυλόφιλη, μαζί σας.

Χριστιανισμός και ομοφυλόφιλοι. Ελευθερία ή κατακριτέο αδίκημα; Σήμερα ήρθαμε σε επικοινωνία με την 21χρονη Κύπρια Μ. Η Μ. αποφάσισε ότι θα ήθελε να μοιραστεί την ιστορίας της ως ομοφυλόφιλη, μαζί σας. « Έχω μεγαλώσει σε μια θεοσεβούμενη οικογένεια. Ήμουν πάντα πολύ κοντά στην εκκλησία και εναπόθετα συνεχώς τις ελπίδες μου στο Θεό. Γύρω στα 16 μου χρόνια ανακάλυψα κάτι πρωτόγνωρο και πολύ παράξενο. Χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το γιατί, ξεκίνησα να αναπτύσσω μια ιδιόμορφη σχέση με μια κοπέλα. Μια φιλία, όπως θα έλεγε ένας συντηρητικός. Όμως για μένα δεν ήταν έτσι. Δεν ήταν τόσο απλό. Ήμασταν φίλες αλλά όχι μόνο αυτό. Στην αρχή, ήταν δύσκολο να αποδεχτώ το τι ένιωθα και το τι σήμαινε αυτό. Μετά το σοκ που υπέστηκα, πέρασα μια μεταβατική περίοδο μέχρι να αποδεχτώ το τι συνέβαινε και γύρω στα 17 μου χρόνια περίπου, προσπάθησα να εξηγήσω στους δικούς μου το πως ένιωθα. Κι εγώ όπως οι γονείς μου, με μεγάλη δυσκολία αντιμετωπίσαμε το ζήτημα της χριστιανικής θρησκείας. Αν και τόσο κοντά στο Θεό, μετά την αποκάλυψη μου ένιωθα ότι απομακρυνόμουν από αυτή. Ενώ ο Θεός μου έδινε δύναμη όπως πριν, οι «ακόλουθοι» του με απέρριπταν συνεχώς, πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε αλλά είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται. Αυτό είναι άδικο. Γιατί η εκκλησία να είναι εναντίον μας; Ενώ είμαι βαπτισμένη ορθόδοξη και έχω πίστη στο Θεό, δε γίνεται να είμαι περιθωριοποιημένη από ομόθρησκους εξαιτίας των επιλογών μου. Είμαι ομοφυλόφιλη και ζητώ ξεκάθαρα να σταματήσει η περιθωριοποίηση των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Όπως κι εσείς οι ετερόφυλοι, έτσι κι εμείς οι ομοφυλόφιλοι, έχουμε το δικαίωμα στη πίστη, την αγάπη και τη ζωή. Κάναμε κι εμείς τη δική μας επιλογή και αναμένουμε την ανταπόκριση σας σε αυτό. Ζητάμε την αποδοχή από εσάς! 

  Μέσα σε μια κλειστή κοινωνία όπως είναι η κυπριακή, πολλοί νέοι ομοφυλόφιλοι κι ομοφυλόφιλες περνάνε αυτές τις δυσκολίες αποδοχής ακόμη και του ίδιου τους του εαυτού, κυρίως λόγω της χριστιανικής θρησκείας και τη σχέση της οικογένειας τους με την εκκλησία. Η θρησκεία αποτελεί βασικό παράγοντας στη ζωή του κάθε ανθρώπου, είτε αυτός είναι ομοφυλόφιλος είτε είναι ετερόφυλος· η πίστη είναι για όλους. ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ;

ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΟΨΕΙΣ

Υπέρ του συμφώνου συμβίωσης

VS

Κατά του συμφώνου συμβίωσης 

     

            

Κατά του συμφώνου συμβίωσης 

                                      

Get to know us.

Για να είστε εδώ μαλλον θα αναρωτίεστε ποιες είμαστε. Ας συστηθούμε λοιπόν.. Είμαστε η Χαραλαμπία Πατσιά και η Στέλλα Γρηγορίου, φοιτήτριες στο τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Έχουμε δημιουργήσει αυτό το blog στα πλαίσια του μαθήματος «Νέα Μέσα και Εναλλακτική Δημοσιογραφία» που διδασκόμαστε τώρα στο τρίτο έτος φοίτησης μας. Εδώ λοιπόν θα σας αναλύσουμε ένα ζήτημα το οποίο μας απασχολεί και στο οποίο οι απόψεις διίστανται.

Στέλλα Γρηγορίου

Χαραλαμπία Πατσιά